"Kły"

Zycie jest za krotkie na filozofie.
Zastanawialem sie ostatnio ile mam lat...
Stracilem rachube jakos po smierci.
Majac wiecznosc, moge zajac sie tym, na co mam ochote.
Zaczelo sie od tego co za zycia: majsterkowanie, mechanizmy zegarowe.
Potem alchemia, sztuka uzdrawiania.
Pozwolilo mi to "naprawic" to co przyniosla ze soba przemiana...
Czesc mojego organizmu to mechanizmy.
Mechanizmy, oparte o technologie zegarowa oraz pompy plynu siarkowego, pozwalaja
na mocniejsze zamachy czy silniejsze uderzenia. Maja jednak takze swoja wade.
Jeden pechowy cios w zbiornik i calość może wybuchnac pozostawiajac po mnie tylko slup ognia i przypalone resztki...
Dobrze, ze potrafe sie zregenerowac. Po czesci...

No dobra... Gdzie ta ksiazka?

Legendy, moga zawierac ziarno prawdy. Czy kazda legenda, musi byc legenda?
Opowiesc o "Panie Kłów" naprawde mnie urzekla:

Ulepiony z gliny boskimi dlonmi na podobienstwo czlowieka mial byc ich poslancem.
Razu pewnego zstapil z nieba po ofiare ku czci Methestela - ojca.
Spotkal tam mloda kaplanke.
Tak urzekla go swoim pieknem, ze ten nie chcial wrocic przed boski majestat.
Rozbawilo to Daywadosa, brata Methestela. Pana chaosu i destrukcji.
Upokorzony, postanowil ukarac swego poslanca.
Ten z kole, chcac uniknac kary, a zarazem pozostac zakochny przy swej kaplance,
ublagal go by pozwolil mu pozostac na ziemi, aby mogl podziwiac cudowna kobiete.
Methestel zgodzil sie. Jednakze, aby kara nie stala sie nagroda, zmienil jego wyglad.
z Jego ciala wyrosly kolce, kosci powiekszyly sie, drac skore.
Przestal wygladac jak czlowiek. Potworne oblicze blizsze bylo demonowi.
Wygladajac tak, nie chcial pokazac sie pieknej kobiecie.
Zblizyl sie wiec do okien swiatynnych, by obejrzec jak przygotowuje rytualy.
Nie potrafil wyjsc z podziwu: Delikatne zgrabne dlonie, przepiekne cialo, oplecione suknem, blekit oczu.
Zostal jednak zauwazony i zaraz wezwano straze, oraz najemnych rycerzy by stawic czolu demonowi.
Nie obawial sie, wolal zginac, byleby widziec kobiete, ktora zdazyl pokochac.
Kiedy caly pluton strazy i najemnych wojow zblizalo sie do swiatyni,
kaplanka natomiast wybiegla widzac co sie dzieje i zakazala unosic ostrza na demona.
Poslaniec nie byl w stanie powstrzymac wzruszenia, uronil lze, ktora opadla na ziemie.
Nim lza ziemi dotknela, poslaniec byl juz w oddali - uciekajac.
Straze niebawem zdobyli nakaz zamkniecia kaplanki, za sprzymierzanie sie z demonami oraz zdrade.
Ta jednak wiedziala od wiernych co ja czeka, zaczela sie pakowac. Odeszla...

Jeszcze tego samego wieczora zauwazono, ze lza zamienila sie krysztal, a w miejscu jego upadku wyrosly biale lilie.
Rankiem, nie bylo ani kaplanki, a krysztal spoczal w swiatynnej szkatule, nieopodal oltarza.

Czesc wiernych uwaza, ze skryla sie w pustelni by tam pokutowac swoj czyn, a inni zas twierdzili, ze wyruszyla szukac
demona, ktory wedle plotek byl zaczarowanym mlodziencem, ktorego kochala.
Wladze z kolei. Wysylaly najemnych w poszukiwaniu 'kolczastego'. Przez wiele miesiecy nikt z wyslanych nie powracal. Ktoregos
dnia jednak, do miasta powrocil - umierajacy od ran najemny z Brytanii, a rzekl on:
"Powroci ukochana, gdy powroci za przelana" - po czym skonał.
Tak konczy sie hisotira niespelnionej milosci, gdyz nikt nie odwazyl sie ruszyc z krysztalem, a jaskinia zaludniona na nowo przez wampiry
nie pozwala na to, by czlowiek tam zywy noge postawil. Pozostaly tam jedynie szczatki odwaznych, ktorzy odszukac probowali...
"Pana Kłów."

Tak... Cala opowiesc, jaka by nie byla, spodobala mi sie na podstawie jednego zdania, ostatniego.
Przeciez to miejsce jest tu idealnie opisane...

Przechodzac sie po holu kasty cos mnie tknelo.

Podszedlem do sciany z ktorej wychodzily stalagmity.
Te ksztalty, dosc nietypowe... Wygrzebalem z dna skrzyni dluto i odskrobalem nieco.
Ciekawe, naprawde ciekawe...

Odskrobany fragment zdawal sie wygladac niczym kolczasta czaszka, ktora wykrzywiona byla okrutnie

Ziemia zaczela drgac. Bez lupania dlutem...